Galerara

You reflect the universe the same way a wave reflects the ocean

na alle dadendrang in rust en mijzelf gewaar
ontvouwt zich onbevangen open de zin van mijn bestaan
en omhels wat ik niet kon uit mededogen voor de ander

Almost nothing need be said when you have eyes

Dieren leven met een constante alertheid voor mogelijke bedreigingen. Onze gehechtheid aan patronen heeft eenzelfde oorsprong. Met een ondefinieerbare schaamte voor de eigen authenticiteit vluchten we naar de garderobekast van het ego. Met dit zijn wat we vinden stagneren we in een kinderlijke fase: hoe stabiel is de ingebeelde veiligheid? Bij het recht van de sterkste wordt het moeilijk loslaten, maar uiteindelijk hebben we geen keus.

I am on the edge of mysteries

In de metafoor van de trein als voertuig op je levensreis geeft de blik door het raam het heden aan. Deze capsule beperkt je zicht op het gehele landschap en veroorzaakt zo de fragmentatie welke tijd genereert. Je lotsbestemming volgen wil zeggen je leven samenstellen vanuit de toekomst. Je noodlot doet het omgekeerde. Door je hoofd uit het raam te steken zie je dat verleden, heden en toekomst een illusoir onderscheid van één ruimte is. De capsule als de reis van je leven kun je niet verlaten, maar je transformeert zo wel je beleving. Ik vraag me af of wij zonder levensgevaar uit onze trein(levensreis ) kunnen stappen in de non-lokaliteit. Dus uit de tijdsbegrenzing van het fragmentarisch beleven van het landschap in een waarneming zonder verleden heden of toekomst. En in wat voor andere ervaringen zou dat resulteren? Dit alles bezien vanuit een entiteit welke wij gewoonlijk ik noemen.

Innerlijke rust is de ruimte tussen te weinig en te veel

Er is een discrepantie tussen enerzijds de behoefte aan een betekenisvol leven en anderzijds het besef van een eindig tijdsgewricht waardoor elke handeling relatief schijnt.

In nog geen 30 jaar zit vrijwel iedereen met de vraag hoe we een waardevol leven kunnen leiden met een betekenisloos maatschappelijk profiel. Robotica heeft het meeste werk overgenomen en ons rest niet anders dan de bezinning op onze oorsprong en bestemming: geestelijke wezens die in de materiële wereld gepolijst worden door middel van ervaringen. Vanuit dat besef doet het karakter van de ervaring er niet toe, ze zijn allen even waardevol en polijsten je ziel al naar gelang zijn voorbeschiktheid. Zij helpen ons terug te keren naar de geestelijke wereld waar wij vandaan komen. Dat zou ook een andere planeet kunnen zijn waar geen strijd heerst. Omdat we haar vorm niet kunnen benoemen vanwege het gebrek aan een hier aanwezig referentiekader hebben we er een geloof van gemaakt.

Wie we wel of niet zijn en wat te doen of juist niet. De vrije wil of sturend ik versus zonder oordeel vol en ledig anticiperen op wat je tegenkomt. Vooraf overwegen wat je te doen staat vloeit voort uit angst voor de interactie met je spontaniteit. Alsof je zonder eigen (bedachte) inbreng geen structuur zou hebben. Hoe lachwekkend is dat? De leegte van niet denken geeft ons de ruimte om tussen het publiek te gaan zitten. Verder gaat het nergens over.

Ik heb altijd betwijfeld of wij over een vrije wil beschikken en nog steeds. Echter handelend in de werkelijkheid word je verantwoordelijk gesteld voor je gedrag. De ontkenning van een sturend ik of vrije wil verandert daar niets aan. En als je dan toch beslist wilt geloven dat er geen sturend ik is laat dan om te beginnen ook de ander in zijn waarde. Zonder dat ben je immers niet in staat enig gedrag of patroon te veranderen. En is het überhaupt mogelijk zo'n aanname te koesteren wanneer dat niet in jouw voorzienigheid besloten ligt? Of valt er toch iets te sturen?

We maken ons eensgezind en terecht zorgen over het toekomstig leefklimaat van onze nakomelingen. Maar zodra de buidel het toelaat vliegen we minimaal 2x per jaar naar een verre bestemming. De overheid subsidieert deze noodzakelijke ontspanning door de kerosine niet te belasten. De jongens in Den Haag weten wel wie ze moeten bedienen. Beloofd is beloofd; we knijpen alleen het plebs af. 2% bezit een derde, 8% een derde en 90% een derde, proficiat. Luiopstand rijden in grote auto's, wonen in grote huizen met grote koelkasten, kookeilanden, badkamers, douchekoppen et cetera, als het maar groot is. Neem even de tijd en onderzoek hoe wijdverbreid dit virus zijn mondiale weg heeft gevonden. Begin gerust bij jezelf en je vanzelfsprekend grote netwerk van familie, vrienden en bekenden.

Aangezien we zeer verschillend geboren worden is er geen concept voor een ideaal ontwikkeld mens. Er is maar in beperkte mate invloed op onze groei naar volwassenheid, de juiste voeding en voldoende licht en ruimte. De maakbare mens bestaat niet, hij is al volledig bij geboorte. Het is ook niet mogelijk om deze te reduceren tot een aantal persoonlijkheidstypen. Wie heeft behoefte aan eender welke vorm van typering? Het doet geen recht aan onze oorspronkelijkheid. Categoriseren ontstaat slechts vanuit de behoefte aan controleren en beheersen.

Een zichzelf respecterend mens zoekt naar verbinding in plaats van onderscheid. In het hier en nu kun je steeds meer lagen van zijn ontdekken en met een tijdcapsule reizend naar het begin van de jaartelling eenzelfde analyse maken. Of zijn mensen nu intelligenter dan de denkers en doeners uit het verleden? Een cultuur welke een technologie bejubelt ten koste van de natuur: hoe briljant is dat?

Ik schreeuw uit volle borst
Jouw lied is geen heilig masker
Jij bent bedding en eeuwige stroom
Het gelijke levend zonder denken

Waar kan ik sporen trekken

Als al dat ouder water me omringd

met dwingend leren niet te doen

Zing en blaas en buig

Mijn ziel geeft jou een zoen

Men with a mission

Zij wensen zich niet te verbinden met mensen die niet tot hun groep behoren. Hun religieuze overtuigingen, sociale regels en politieke voorkeuren zijn niet verenigbaar met andersdenkenden. Ze rechtvaardigen deze houding met de stellingname dat hun ziens- en leefwijze superieur is t.o.v. degene die niet tot hun groep behoren. Ze zijn uit vrije wil gemigreerd naar andere culturen. Daar hebben ze enclaves gevormd en ageren collectief tegen de mensen waar ze geografisch een verbinding mee hebben gemaakt. Vanuit hun levenshouding niet te rijmen met het juist geen verbinding willen maken met mensen die niet tot hun groep behoren. Wie heeft zich niet schuldig gemaakt aan het uitsluitend dienen van het eigen (groeps)belang?

Het kennen-op-zich

De idee van ethisch (moeten) werken aan jezelf voelt als een zendeling die met zijn prothese verhindert dat je de deur kan sluiten. Mijn trainerend ego vindt dat ik daar te weinig mee scoor. Hij is veeleisend en wil voortdurend bediend worden, en vanwege de angst voor het onbekende de regisseur van mijn dagelijks bestaan. Is je levensdoel bereiken via minachting voor deze ijdele vriend niet meer dan een valstrik om je eronder te houden? Liever wroeten bij de buurman in de hoop dat hij of zij het goede voorbeeld geeft. Dat geeft onbeperkt respijt. De erkenning van dit onvermogen krijgt zo een passende ruimte boven de lijdensweg om hem ten gunste van 'het verheffend ideaal' om zeep te helpen. En blijf intussen uitkijken naar hen die wel zijn ontsnapt uit dit slaapverwekkend bestaan. Tot die tijd probeer ik mij te ontspannen en bekommer me waar nodig om de dagelijkse noden. In dromen over een potentieel andere werkelijkheid dan waarin we ons bewegen verschijnt toch telkens de haan die mij elke dag weer wakker kraait. Een beestachtig bestaan.

Doe nog even helemaal niets

Het dualisme voedt ons onderscheidingsvermogen naar bewustzijn. Zoeken, verdwalen en vinden zijn onderdelen van dit proces. Je in macht/onmacht verliezen door identificatie met hiërarchische structuren is ongeloof waardig en het gevolg van ons overlevingsinstinct. Geestelijke leraren zijn die fase (mentaal) overstegen en predik(t)en vanuit non dualisme. En zolang wij deze staat van denken niet bereiken, zoeken we naar een hand die ons naar de verlichting leidt. Al zijn we in staat ons zelf bij de hand te nemen, anders waren er wel veel meer leraren (geweest). De behoefte naar die externe hand spruit voort uit de kinderlijke behoefte aan koestering, een geestelijke luiheid die ons in het moeras van afhankelijkheden laat steken. Ik heb voldoende onderscheidingsvermogen ontwikkeld om juiste keuzes te maken, maar geef me liever over aan 'het afhankelijke kind'. En blik terug naar een vermeende bron waar mijn zielenheil zich zou bevinden. Maar het ligt juist voor me in het hier en nu. Ik heb namelijk geen doel nodig om er te mogen zijn.

Het verschil delen

Ervan uitgaande dat alles gebaseerd is op onze ervaringen, zowel oppervlakkig als in de meest diepgaande zin van het besef van een zelf, je geloof welke daaruit voortvloeit en de verwachtingen en hoop die nieuwe ervaringen initiëren, zou je mogen stellen dat: een ieder die meer zelfbesef dan de ander heeft, in moreel/spirituele zin verantwoordelijk is voor de ervaring van die ander. En dat een samenleving welke uitsluitend gebaseerd is op zelfhulp programma’s niemand verder zal helpen in zijn of haar evolutie, ook niet de meer ‘gevorderden’. Te vergelijken met ouders die niet in staat zijn hun kinderen liefdevol op te voeden.

De werkelijkheid is dat we deel uitmaken van een groter geheel. Je daaraan committeren kun je objectieve moraal noemen (what's in a name). Immoreel handelen (alleen aan jezelf denken) is als een kankercel die het organisme waar hij deel van uitmaakt en zijn bestaan aan te danken heeft, vernietigt.

Niet weten wordt zelden openlijk beleden

Geïdentificeerd met de tragische held, die in het landschap van uitééngespatte dromen het uitgedaagde noodlot blijft tarten, blokkeren we de vrijheid en verbinding met hen die welwillend op ons wachten.

Museaal theater

We zijn een vat vol trauma's, te beginnen met onze geboorte. Een groot deel van ons leven speelt zich af onder water, de bodem afspeurend naar oude schatten, naar dat wat ons heeft gemaakt. Een voortdurend opnieuw beleven van het oudste collectieve trauma: de confrontatie met het ongekende, niet wetend wie en waar we zijn en vandaan komen. Als verdwaalden onze verbeelding aansprekend voor een betekenis van alles en ziek van de hongerende zintuigen naar oneindige smaken. Ik ben ..... dus ik mag ..... Vanwaar komt de nood tot betekenis gevende verantwoording? Waarom zijn we niet vrij? Waarom bezit iets, iemand, een systeem ons vanaf onze geboorte? Wat is dit voor een theater? Gevangen in een cultuur, waarin alles is opgezadeld met een verdien en betekenis model. Welke ons bovendien dreigt te vernietigen vanwege de nadruk op afscheiding versus vereniging. Alsof er geen vanzelfsprekend samenhangend beleven is die alles vormt. Waarom niet minder herkauwen en meer beleven? Hetgeen je waardeert ben je in potentie zelf en zou je ruimte moeten geven voor haar ontplooiing. Zonder voorwaarde onmiddellijk in het nu, omdat er in wezen niets anders is.

Het oneindig tijdloze zoeken

Deze zelfkastijding blijkt van alle tijden. We leven in de omstandigheid dat we ons onbelemmerd kunnen overgeven aan dit zwarte gat van onze meditatie over niets-en-tegelijk-alles-zijn. Zie het als rijkdom; het is ons gegund om te freewheelen naar het hoe en waarom. We zijn kennelijk capabel om deze last te transformeren naar een lichter zijn, want hoeven niet meer met het zelfbehoud te worstelen.

The wall

Wie heeft bepaald dat we van alles onteigend zijn?

Diegenen die zich zonder enige scrupules alles toe-eigenen.

De tirannie van de macht die alles en iedereen aan zich wil onderwerpen. Mens onwaardig om zich hierin uit te leven dan wel slachtoffer van te zijn. Een bewijs van onvermogen om het leven open en respectvol tegemoet te treden. Het primaire angstcomplex welke ontaardt in destructieve machtshonger. De versplintering in de vele ik-gerichtheden wordt geïnitieerd en gestuurd door een 'petit elite' die er slechts op uit is zoveel mogelijk verwarring te zaaien. De menselijke waardigheid zal nooit een leugen zijn. Het probleem is echter dat deze ons van bovenaf ontnomen wordt. De rechten van de mens zijn te ondoordacht in universele grondrechten opgenomen. Het is nogal schizofreen om je huis en al wat je bezit met sloten te beschermen terwijl het land waarin je woont en jou mede toebehoort permanent haar deuren open heeft gezet.

Idealen verdwijnen niet zomaar in zwarte gaten. Maar de primitieve mens voert wederom zijn zegetocht. Uitbuiting en destructie worden gekoesterd als statussymbolen. Geen werkelijkheid zonder droom. De West-Europese droom van een seculiere, liberale en universele beschaving is nog even levend als toen het werd bedacht. Niets van waarde wordt zomaar gerealiseerd en de 'weeffouten' van nu zullen er zeker uitgehaald worden. Het is niet meer dan de zwanenzang van gekwelde geesten.